Λόγια του αέρα

Τρίτη πρωί. Το τηλέφωνο στο σπίτι της Νατάσσας χτυπάει. Είναι ο Στέφανος.

Σ:Kαλημέρα, σπίτι είσαι ακόμα;

Ν:Ναι, έχω να τελειώσω κάτι δουλίτσες πρώτα. Όλα καλά;

Σ:Ναι, καλά, αν εξαιρέσεις ότι είδα το ίδιο όνειρο πάλι.

Ν:Αυτό με τα αεροπλάνα και τα σύννεφα; Ποιος ήσουν τη φορά αυτή; Ο Tom Hanks στο Terminal ή ο George Clooney στο Up in the air;

Σ:Αυτό, ποιο άλλο; Το ίδιο όνειρο ξανά και ξανά. Το χθεσινό πάντως ήταν πιο ανιμέ. Ήμουν ο Pazu στο Castle in the Sky. Στο όνειρο έπαιζε και το ίδιο ακριβώς soundtrack. Άσε που ήταν και 28^η χθες. Αέρα και πάλι Αέρα… Λοιπόν,  δε θα κάτσω άλλο με σταυρωμένα χέρια.

(Image source: Freddie Bryant )

Ν:Δηλαδή, θα το ψάξεις στον ονειροκρίτη, θα ρωτήσεις την Α,μπα ή θα πας σε ψυχολόγο;

Σ:Ε, καλά τώρα. Εννοώ ότι βρήκα το αντίδοτο για να σταματήσω να το βλέπω συνέχεια. Είμαι σίγουρος ότι έχουμε να κάνουμε με στερητικό σύνδρομο. Πρέπει να το ικανοποιήσω.

Το Γκάζι του χθες, σήμερα

Μικρή ιστορική αναδρομή:

To Γκάζι (παλαιότερα Γκαζοχώρι ή και Φωταέριο) είναι μια από τις συνοικίες των Αθηνών της οποίας ο χαρακτήρας έχει διαφοροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό κατά το πέρασμα των χρόνων.

Η ιστορία της περιοχής ξεκινάει στα μέσα του 19^ου αιώνα με την κατασκευή και λειτουργία του εργοστασίου παραγωγής αεριοφωτός που είχε ως σκοπό την φωταγώγηση της πόλης.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα η συνοικία γίνεται γνωστή για τους οίκους ανοχής της, ενώ στα μέσα του ίδιου αιώνα αρχίζουν να χτίζονται χαμηλές κατοικίες οι οποίες διέθεταν πολλαπλά δωμάτια και μεγάλες εσωτερικές αυλές στις οποίες διέμεναν πολυμελείς οικογένειες της εργατικής τάξης.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1960 στην περιοχή εγκαταστάθηκαν οικογένειες μουσουλμάνων οι οποίες μετακόμισαν από τη Βόρεια Ελλάδα προς αναζήτηση εργασίας στο εργοστάσιο παραγωγής φωτοαερίου, ενώ την εμφάνιση τους έκαναν και πολυάριθμα συνεργεία αυτοκινήτων, βαφεία, φαναρτζίδικα τα οποία λειτουργούν ακόμη και σήμερα.

Κέντρα Αποκατάστασης Ακραίας Συμπεριφοράς

Οι τελευταίες αποκλειστικές πληροφορίες που έχουμε στη διάθεση μας κάνουν λόγο για τη δημιουργία από την πλευρά της κυβέρνησης κάποιων νέων μονάδων κοινωνικής υπηρεσίας οι οποίες όπως όλα δείχνουν θα φέρουν την ονομασία «Κέντρα Αποκατάστασης Ακραίας Συμπεριφοράς» (Κ.Α.Α.Σ) και τα οποία θα βασίζονται στα πρότυπα λειτουργίας των κέντρων κράτησης μεταναστών.

Τα κέντρα αυτά θα ξεκινήσουν τη λειτουργία τους μέσα στις επόμενες εβδομάδες και ο στόχος τους είναι η ευθυγράμμιση των ακραίων πολιτών της χώρας με τη γραμμή της Δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής νομιμότητας.

Η παραπάνω ενέργεια θεωρείται από κυβερνητικούς κύκλους ως ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά μέτρα κοινωνικής πρόνοιας που παίρνει η κυβέρνηση στα πλαίσια του περίφημου κοινωνικού κράτους.

Τις επόμενες ημέρες μάλιστα θα ξεκινήσει και η διαδικασία επιλογής των πρώτων ακραίων πολιτών που θα μεταφερθούν στα Κ.Α.Α.Σ. Αρχικά η διαδικασία αυτή θα έχει τη μορφή ερωτήσεων προς τους περαστικούς πολίτες.

Ανατολή και Δύση, Αρχή και Τέλος

Ανέκαθεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η προτίμηση που φαίνεται να επιδεικνύουν οι άνθρωποι στο ηλιοβασίλεμα, στη δύση του ήλιου συγκριτικά με την ανατολή και το ξημέρωμα.

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να επεξεργαστώ και να αναλύσω υπάρχει μια τάση να δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στο τέλος της ημέρας πάρα στην έναρξη της.

Θα έχετε παρατηρήσει φαντάζομαι ότι οι φωτογραφίες που εμφανίζονται στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι οποίες απεικονίζουν ειδυλλιακά δειλινά αλλά και τα συχνά σχόλια τύπου «μαγευτικό, η πιο γλυκιά ώρα της ημέρας» σαφώς και υπερτερούν σε ποσότητα από εκείνα που είναι αφιερωμένα στις χαραυγές.

Pastforward(#4):Η κιβωτός της ΟΝΕ

Pastforward:Κατηγορία η οποία περιλαμβάνει ιστορίες από το παρελθόν και οι οποίες γνωστοποιούνται σήμερα…

Τα παρακάτω στιχάκια γράφτηκαν το 2008, επτά χρόνια δηλαδή μετά την ένταξη της χώρας στην κιβωτό της Οικονομική Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ)

Ζω σε πλοιάριο πτωχό

με ζώα κι άλλους χάννους

και στην ελπίδα ναυλοχώ

ψάχνοντας πορτολάνους

ΚΤΕΛ Κηφισού μέρα μεσημέρι

Η ώρα άφιξης του λεωφορείου από το χωριό ήταν προγραμματισμένη για τις 12:30.

Κατόπιν νεότερης ενημέρωσης, θα υπήρχε καθυστέρηση μισής ώρας.

Πτώση από τα σύννεφα Νο.1.

Καθώς περιμένω παρατηρώ κάτι περίεργους τύπους με μαύρα μπλουζάκια να κινούνται ανάμεσα στο πλήθος.

Λόγω των γνωστών γεγονότων το μυαλό μου πήγε αυτομάτως στη φασιστικοναζιστικοεθνικιστική (Φ.Ν.Ε) συμμορία. Μα καλά με ΚΤΕΛ επέλεξαν να αποδράσουν ετούτοι;

Μια κεραία ύψους 270 μέτρων

Στον Άγιο Στέφανο (Μπογιάτι για τους παλαιότερους) μετακόμισα το 1980, πριν από 33 χρόνια. Την εποχή εκείνη τα χωράφια ήταν αμέτρητα και τα δάση πυκνά (εξ ου και η ονομασία «Οίον Δεκελεικό» κατά την αρχαιότητα) σε αντίθεση με  τα σπίτια τα οποία ήταν λιγοστά, προσφυγικά, φτωχικά στη συντριπτική τους πλειοψηφία .

Σήμερα, τα πάντα έχουν αλλάξει, τίποτα δε θυμίζει την περιοχή όπως την πρωτογνώρισα και όπως τη θυμάμαι.  Εκτός από δυο πράγματα. Σήματα κατατεθέντα και τότε και τώρα.

Το πρώτο είναι ο πέτρινος σταθμός του Ο.Σ.Ε με τις γραμμές του τρένου που χωρίζουν, την άλλοτε κοινότητα, στα δυο. (trivia: ο σταθμός Αγίου Στεφάνου αποτέλεσε το σταθμό Θυμαριάς στην κινηματογραφική ταινία του 1954 «Ούτε γάτα ούτε ζημιά», ο περίφημος κόμβος, υπάρχει σχετικό βίντεο στο youtube).  

Το δεύτερο είναι η κεραία αναμετάδοσης της Ε.Ρ.Τ.

Στο ίδιο έργο θεατές.The bystander effect

Ο όρος “The bystander effect” (το φαινόμενο του θεατή, αν το μεταφράζω σωστά) χρησιμοποιείται στην κοινωνική Ψυχολογία για να περιγράψει το φαινόμενο της μη παροχής βοήθειας σε άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο όταν άλλοι άνθρωποι βρίσκονται τριγύρω. Στάση απάθειας, σαν να μη συμβαίνει τίποτα απολύτως. Όσο μεγαλύτερος μάλιστα είναι ο αριθμός των ατόμων που παρατηρούν το γεγονός, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να μην ασχοληθεί κανείς με το περιστατικό.

Το βίντεο που ακολουθεί, αν και μικρό σε διάρκεια, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του φαινομένου στην πράξη:

Σχεδόν ένα χρόνο πριν βρέθηκα αντιμέτωπος μ’ ένα παρόμοιο περιστατικό, εδώ στην Ελλάδα, για να μη νομίζουμε ότι τέτοια φαινόμενα δε συμβαίνουν και στην πατρίδα μας.

Postforward (#3): Το παιδί με την καζάκα

Pastforward:Κατηγορία η οποία περιλαμβάνει ιστορίες από το παρελθόν που γνωστοποιούνται σήμερα…

Το παιδί με την καζάκα γράφτηκε το 2007 όταν οι καπιταλιστικές συνθήκες εργασίες ήταν ακόμα «ήπιες» σε σύγκριση με το σημερινό εργασιακό μεσαίωνα που ζούμε. Κάτι σαν προεόρτιο δηλαδή για αυτό που θα έρχονταν στο μέλλον.

Το παιδί με την καζάκα

έπεσε μέσα στη φάκα

δούλευε νυχθημερόν

για χατίρι αλλονών

/

Με το ζόρι που στεκόταν

στην καρέκλα του καθόταν

και το πρήζαν  διαρκώς

δε δουλεύεις επαρκώς

/

Μενού περίθαλψης, 25€

Κατόπιν επιμονής της τρόικας και παρά τη σκληρή διαπραγμάτευση του ειδικού στις εμπορικές συμφωνίες, Άδωνι Γεωργιάδη, το αντίτιμο των 5€ για την εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο θα εκτοξευτεί από 1.1.2014 στα 25€.

Θυμάμαι ακόμη την εύλογη απορία κάποιων όταν ρωτούσαν αν το πεντάευρω συνοδευόταν και από ποτό. Όπως αντιλαμβάνεστε, τώρα που θα πρέπει να σκάσει κάποιος 25€, τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται.

Τα κορίτσια των διπλανών παραθύρων

Αναπολώντας-Αναμένοντας

Με τις κουρτίνες μισάνοιχτες και το φως σβηστό…

(Κίσσαβος,2009 by Λ.Χ)

Ά, ρε σύντροφε. Ζούμε τη βαρβαρότητα

Μελοποιημένο ποίημα της Κατερίνας Γώγου — μελοποίηση: Νίκος Καλλίτσης,
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα — «Πάνω κάτω η Πατησίων» (βιβλίο με cd),
Εκδόσεις Οδός Πανός, 2012.

Μισθωτή εργασία – κεφάλαιο
o ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
η προδομένη Eπανάσταση

Άνθρωποι και Τέρατα

Όταν ξυπνάς και η πρώτη είδηση που αναπαράγεται σε όλα τα μέσα ενημέρωσης πάσης μορφής είναι αυτή της δολοφονικής επίθεσης από μέλη (του κτήνους) της Χ.Α εναντίον ενός ανθρώπου, τρομάζεις, οργίζεσαι, στεναχωριέσαι, αγωνιάς.

Το περιστατικό της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα είναι πολύ πρόσφατο, τα αίματα νωπά αλλά και αναμμένα ταυτόχρονα. Οι λέξεις οφείλουν να είναι μετρημένες, ψύχραιμες και προσεχτικές.

Ο καλός μας ο καιρός…

Τελευταία διαβάζω δεξιά και αριστερά πλήθος κειμένων, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων δικών μου, με θέμα το τέλος του καλοκαιριού, τα τελευταία μπάνια του φθινοπώρου, το έσχατο  παγωτό στην προβλήτα, το ύστατο θερινό σινεμά under the stars, τον αποχαιρετισμό της θερινής αθωότητας και της ανεμελιάς, γενικώς για ένα τέλος.

«Πάει το χάσαμε το καλοκαίρι» και «πως θα την παλέψουμε τώρα» και «είπαν ότι ο φετινός χειμώνας θα είναι ιδιαιτέρως βαρύς» και «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» και «τα κεφάλια μέσα» και «που να αλλάξει και η ώρα» και δώσε συμβουλές για ομαλή επανένταξη, και, και, και….

Κάθε χρόνο,πατάμε το play και αυτομάτως αναπαράγονται οι ακριβώς ίδιες και απαράλλαχτες συζητήσεις.

Μια γενικευμένη θλίψη.  Και όλο αυτό για μια και μόνο εποχή του χρόνου κατά τη διάρκεια της οποίας μετά βίας θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε για μια με δυο εβδομάδες.

Ξημερώματα στη στάση

Το ξημέρωμα με βρήκε να περιμένω το πρώτο δρομολόγιο της ημέρας με κατεύθυνση τα υπερβόρεια του νομού στη στάση των λεωφορείων στο Ζηρίνειο.

Η μετακίνηση με Ι.Χ έχει μετατραπεί πλέον σε μια πολυτέλεια την οποία απολαμβάνει ολοένα και λιγότερος κόσμος, συνεπώς  τα Μ.Μ.Μ αποτελούν μονόδρομο.

Ένας μονόδρομος σπαρμένος εσχάτως και με ανθρωποθυσίες.

Επέστρεφα από τη μεγάλη συναυλία με αφορμή  τη συμπλήρωση των τριών μηνών από το μαύρο στην ΕΡΤ. Ποιο μαύρο δηλαδή…

Λίγα λόγια με αφορμή τις συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη στο Λυκαβηττό

Το Γιάννη Χαρούλη τον άκουσα ως όνομα και ως φωνή για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2002 στη συναυλία που ήταν αφιερωμένη στο Νίκο Ξυλούρη με τον τίτλο «Σαν έρθουν οι φίλοι μου» με τη συμμετοχή πολλών γνωστών καλλιτεχνών.

Στη σκηνή βρισκόταν ο Χρήστος Θηβαίος. Κάποια στιγμή μας ανακοινώνει ότι θα πει ένα τραγούδι ο μικρός του αδερφός, ονόματι Γιάννης Χαρούλης.

Τραγούδησε το «Κόσμε Χρυσέ» που ακολουθεί.

Με το που ξεκινάει,λοιπόν,ο Χαρούλης να τραγουδάει μείναμε όλοι με το στόμα ορθάνοιχτο.

Άκρα του τάφου σιωπή στο Λυκαβηττό.

Όταν τελείωσε το κομμάτι και ηρέμησε κάπως το θέατρο από τα χειροκροτήματα κοιταζόμασταν για αρκετή ώρα κατάπληκτοι.

Ένα μυστήριο μόλις είχε γεννηθεί.

Σκόρπιες σκέψεις περί ζωοφιλίας

Απαραίτητη αρχική διευκρίνιση: ανήκεις σε αυτούς που έχουν μεγαλώσει με ζώα. Σκυλιά, γατιά, πουλάκια, ψαράκια ακόμη και ιπτάμενες  χελώνες έχουν ζήσει στον κήπο του σπιτιού σου. Τη στιγμή μάλιστα που γράφεται το κείμενο συγκατοικείς με δυο γατιά και ένα σκυλί.

Είσαι από αυτούς επίσης που γενικά συμφωνούν με την άποψη ότι τα ζώα είναι οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου.

Βέβαια πιστεύεις ότι και οι άνθρωποι ζώα είναι και αυτοί κατά βάση. Ανώτερης σκέψης και πνεύματος  εννοείται, αν και αυτό δεν ισχύει για αρκετούς.

Συνεπώς, δεν έχεις τίποτα εναντίον των ζώων, τουναντίον τ’ αγαπάς πολύ.

Πάμε παρακάτω.

Λαίμαργοι και Λαμόγια

Το προηγούμενο διάστημα βρέθηκα στη Δυτική Πελοπόννησο με σκοπό να βοηθήσω κάτι φίλους με το κλάδεμα των ροδιών που έχουν φυτέψει στο κτήμα τους.

Μάθε τέχνη και άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε, που λένε.

Δεν ξέρεις ποτέ θα σου χρησιμεύσει.  Ίσως πάλι να ήρθε η στιγμή να το γυρίσεις και στον πρωτογενή τομέα παραγωγής.

Μεγάλη εμπειρία στα αγροτικά δεν έχω.

Κατά το παρελθόν, από αγροτικές εργασίες  μ’ έχουν απασχολήσει το μάζεμα της ελιάς , η καλλιέργεια του προσωπικού μου μποστανιού στο κήπο του σπιτιού μου, ο τρύγος αμπελιών  και η συγκομιδή ντομάτας και μελιτζάνας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες όταν επισκεπτόμουν μικρός το χωριό της μητέρας μου.

Από κλάδεμα μαύρα μεσάνυχτα. Χρειάστηκε, συνεπώς, να δεχθώ κάποια ιδιαίτερα μαθήματα πριν εμπλακώ  στην όλη διαδικασία.

Ο μονόλογος της άδειας καρέκλας για το καλοκαίρι που έφυγε

Πέρασε και αυτό το καλοκαίρι.

Έφθασε για μια ακόμη φορά η καταραμένη αυτή στιγμή που θα με στοιβάξουν σε κάποια σκοτεινή και υγρή αποθήκη.

Υπομονή και καρτερία. Έως την έλευση της επόμενης άνοιξης.

Μέχρι τότε οι ηλιόλουστες αναμνήσεις θα κάνουν πάλι πάρτι.

Δε με ξέρετε καλά, κανείς δε με ξέρει.

Ασπρόμαυρη μονομαχία στο Άγιο Όρος

Τα ζωώδη ένστικτα δεν ημερεύουν ποτέ και πουθενά τελικά.  Ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με γάτες που ασκήτευσαν…

(Άγιο Όρος, 2010, τραβηγμένη από τον Σ.Κ)

Τα πλανόβια σχόλια ενός πολυτεχνίτη

Ο Σ.Κ αποτελεί έναν από τους βασικούς μου συνοδοιπόρους σ’ όλο αυτό που λέγεται βίος και πολιτεία. Δε θα το χαρακτηρίσω καλλιτέχνη, όχι επειδή δεν είναι, αλλά, πρώτον, επειδή ο όρος είναι τόσο «ξεχαρβαλωμένος» που έχει χάσει το πραγματικό του νόημα και, δεύτερον, διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι η λέξη του προκαλεί αλλεργία.

Πολυτεχνίτη, θα τολμήσω να το χαρακτηρίσω, ωστόσο. Στην τέχνη της επιβίωσης πρωτίστως, δευτερευόντως στη τέχνη του Πνεύματος και οπωσδήποτε σ’ αυτήν της αισθητικής. Είναι αυτό που λέμε,  τύπος εστέτ, μποέμ, χωρίς όμως να έχει τίποτα το προσποιητό, ούτε στους τρόπους, ούτε και στο ύφος.

Καλοκαιρινές απώλειες…

Αυτό θα πει έσκασε στην κυριολεξία  σαν καρπούζι…

(Αθήνα,2013)

Pastforward (#2): Ο επιτυχίας…

Pastforward:Κατηγορία η οποία περιλαμβάνει ιστορίες από το παρελθόν που γνωστοποιούνται σήμερα…

Γράφτηκε την Άνοιξη του 2005. Αφιερωμένο σε όσους διάβαζαν μανιωδώς το «Κλικ» και τα παρεμφερή λαϊφστάιλ περιοδικά.

«Όλα γύρω μου γυρίζουν

για να με υποστηρίζουν

στην καρίερα πάντα πρώτος

και στα όνειρα πιλότος

Ό,τι στόχο και να θέσω

κέντρο πάντα θα στοχεύσω

γι’ αυτό άλλωστε μ΄αρέσω

όλα θα τα κυριεύσω

Κάμπριο, λεφτά, γυναίκες

και χλιδάτες μεζονέτες

ο εαυτούλης μου προπάντων

μα ποιος είμαι τέλος πάντων

Αυτό είναι επιτυχία

μην την ψάχνεις στα λαχεία

κι αν ζητάς την ευτυχία

θα τη χάσεις την ταχεία…

Rock Age Creatures…

(Κίμωλος, 2012)

Η μυστηριώδης πινακίδα του Αρεταίειου

Τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, βραδινή ώρα.

Περιπλανιέσαι  στη σχεδόν έρημη ακόμα Αθήνα.

Βασιλίσσης Σοφιάς. Ψυχή ζώσα.

Στο ύψος του Αρεταίειου Νοσοκομείου σταματάς για λίγο.

Εκτός από την ιστορικότητα και την αισθητική του κτιρίου,  την προσοχή σου έχει τραβήξει και  μια πινακίδα που βρίσκεται τοποθετημένη στα κάγκελα της πόρτας εισόδου.